Numer 2024/393

FilmNa niby (Aleksandra Boćkowska) Jestem wśród tych osób w ekipie filmowej, których praca jest dobrze widoczna, ale nikt nie wie o ich istnieniu. Mało kto orientuje się, że są ludzie zajmujący się robieniem sztucznych zwierząt – mówi scenografka, twórczyni rekwizytów i mockupówŚwiatła na granice (Bartosz Marzec) Twórczynie i twórcy filmów o granicy stoją po stronie solidarności wobec osób uchodźczych. Zabierają głos wobec kryzysu, wiedzą przy tym, co i jak chcą powiedzieć. Najnowszy film włoskiego reżysera, Matteo Garrone, „Ja, kapitan”, można oglądać już w kinachPewnego razu na dzikim zachodzie (Marcin Stachowicz) Podróżowanie do miejsc lokacji kultowych filmów jest dla mnie mniej więcej tak samo ekscytujące, jak ściganie aktorów i aktorek po czerwonych dywanach, żeby zrobić im zdjęcia albo poprosić o autograf – czyli wcale. Kiedy patrzę na te miejsca, czuję głównie niedosytKino to język (Mariola Wiktor) Nie ćwiczę wcześniej z aktorami. Dopiero na planie decyduję, jak chcę daną scenę nakręcić. Wszystko jest improwizowane – rozmowa z reżyserem „Zapachu zielonej papai”, „Rykszarza” i „Bulionu i innych namiętności”, który właśnie wchodzi do polskich kinMediaPełnia w Czyśćcu (Mateusz Witczak) „Wilkołak” to niegłupia, sprawnie napisana powieść zaangażowana. Szkoda jedynie, że podstawowa przewaga medium – jego interaktywność – pozostaje w twórczości studia Different Tales niemal niewykorzystanaMuzykaPuszcza Biała. Wakacje z duszami (Remek Mazur-Hanaj) Kurpie Białe to jeden z najmniej znanych regionów w Polsce. I najmniej samoświadomych. A może jego niełatwa do uchwycenia tożsamość ma w sobie coś z błąkającej się duszy?Ambient jako schronienie (Ivan Shelekhov) W Ukrainie wydaje się teraz mnóstwo muzyki. Nawołuje ona do działania – do walki, do trwania, do obrony kraju. To wszystko wspaniałe, ale chciałem dać słuchaczom coś, przy czym mogliby się zatopić w myślach, przywołać przyjemne wspomnienia, po prostu się odprężyćObyczajeRachael Gunn jako przestroga i nadzieja (Kornelia Sobczak) Urok igrzysk olimpijskich zawsze polegał dla mnie na ustanowieniu czasu świątecznego, na przejęciu porządku dni i błogim poczuciu, że kiedy nie spojrzysz na ekran, coś tam będzie się na pewno działoSztukaCoraz mniej trupów w galeriach (Monika Stelmach) Postulat pogrzebania ciał zwierząt z „Piramidy” Kozyry narodził się oddolnie, a list cały czas można podpisywać. Ważne, że środowiska artystyczne, akademickie i aktywistów na rzecz zwierząt przemówiły tu jednym głosemBycie razem jako taktyka oporu (Aleksandra Skowrońska) Działanie w nowym miejscu było wyzwaniem. Pomyśleliśmy o Warszawie, ponieważ wielu naszych białoruskich i ukraińskich przyjaciół przeniosło się tu po antyrządowych protestach w Białorusi w 2020 roku i związanych z nimi represjach oraz po po pełnoskalowej inwazji Rosji na UkrainęTeatrJestem cywilką (Anna Pajęcka) Krystian Lada pokazuje dojmująco cielesność powstania warszawskiego. A opera site-specific to forma, która tę fizyczność pomaga wydobyć także widzom – ich ciała stale się poruszają, eksplorując wolską przestrzeńPrzepis na wyrzuty sumienia (Witold Mrozek) Mieszczańska publiczność Zachodu, z Polską włącznie, od dawna płaci artystom za wyśmiewanie i krytykę faktu, że jest mieszczańską publicznością. To esencja teatru politycznego, a może zwłaszcza publicznego – relacja z festiwalu w SantarcangeloWierszewiersze (Dominik Bielicki) УкраїнаЕмбієнт як прихисток (Іван Шелехов) В Україні видається багато музики, яка спонукає до дії – воювати, триматися, захищати країну, бути активними.  Ембієнт натомість справляє терапевтичний, релаксовий вплив на людейНове плем'я (Дмитро Десятерик) Українська документалістика – це кіно новонабутої спільності. Ми – давнє і водночас нове плем’я Європи, яке ще тільки вчиться говорити єдиним голосом, але цей голос вже неможливо заглушити чи проігнорувати

Sty 26, 2025 - 14:06
 0
Numer 2024/393

Film

Na niby (Aleksandra Boćkowska)

Jestem wśród tych osób w ekipie filmowej, których praca jest dobrze widoczna, ale nikt nie wie o ich istnieniu. Mało kto orientuje się, że są ludzie zajmujący się robieniem sztucznych zwierząt – mówi scenografka, twórczyni rekwizytów i mockupów

Światła na granice (Bartosz Marzec)

Twórczynie i twórcy filmów o granicy stoją po stronie solidarności wobec osób uchodźczych. Zabierają głos wobec kryzysu, wiedzą przy tym, co i jak chcą powiedzieć. Najnowszy film włoskiego reżysera, Matteo Garrone, „Ja, kapitan”, można oglądać już w kinach

Pewnego razu na dzikim zachodzie (Marcin Stachowicz)

Podróżowanie do miejsc lokacji kultowych filmów jest dla mnie mniej więcej tak samo ekscytujące, jak ściganie aktorów i aktorek po czerwonych dywanach, żeby zrobić im zdjęcia albo poprosić o autograf – czyli wcale. Kiedy patrzę na te miejsca, czuję głównie niedosyt

Kino to język (Mariola Wiktor)

Nie ćwiczę wcześniej z aktorami. Dopiero na planie decyduję, jak chcę daną scenę nakręcić. Wszystko jest improwizowane – rozmowa z reżyserem „Zapachu zielonej papai”, „Rykszarza” i „Bulionu i innych namiętności”, który właśnie wchodzi do polskich kin

Media

Pełnia w Czyśćcu (Mateusz Witczak)

„Wilkołak” to niegłupia, sprawnie napisana powieść zaangażowana. Szkoda jedynie, że podstawowa przewaga medium – jego interaktywność – pozostaje w twórczości studia Different Tales niemal niewykorzystana

Muzyka

Puszcza Biała. Wakacje z duszami (Remek Mazur-Hanaj)

Kurpie Białe to jeden z najmniej znanych regionów w Polsce. I najmniej samoświadomych. A może jego niełatwa do uchwycenia tożsamość ma w sobie coś z błąkającej się duszy?

Ambient jako schronienie (Ivan Shelekhov)

W Ukrainie wydaje się teraz mnóstwo muzyki. Nawołuje ona do działania – do walki, do trwania, do obrony kraju. To wszystko wspaniałe, ale chciałem dać słuchaczom coś, przy czym mogliby się zatopić w myślach, przywołać przyjemne wspomnienia, po prostu się odprężyć

Obyczaje

Rachael Gunn jako przestroga i nadzieja (Kornelia Sobczak)

Urok igrzysk olimpijskich zawsze polegał dla mnie na ustanowieniu czasu świątecznego, na przejęciu porządku dni i błogim poczuciu, że kiedy nie spojrzysz na ekran, coś tam będzie się na pewno działo

Sztuka

Coraz mniej trupów w galeriach (Monika Stelmach)

Postulat pogrzebania ciał zwierząt z „Piramidy” Kozyry narodził się oddolnie, a list cały czas można podpisywać. Ważne, że środowiska artystyczne, akademickie i aktywistów na rzecz zwierząt przemówiły tu jednym głosem

Bycie razem jako taktyka oporu (Aleksandra Skowrońska)

Działanie w nowym miejscu było wyzwaniem. Pomyśleliśmy o Warszawie, ponieważ wielu naszych białoruskich i ukraińskich przyjaciół przeniosło się tu po antyrządowych protestach w Białorusi w 2020 roku i związanych z nimi represjach oraz po po pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę

Teatr

Jestem cywilką (Anna Pajęcka)

Krystian Lada pokazuje dojmująco cielesność powstania warszawskiego. A opera site-specific to forma, która tę fizyczność pomaga wydobyć także widzom – ich ciała stale się poruszają, eksplorując wolską przestrzeń

Przepis na wyrzuty sumienia (Witold Mrozek)

Mieszczańska publiczność Zachodu, z Polską włącznie, od dawna płaci artystom za wyśmiewanie i krytykę faktu, że jest mieszczańską publicznością. To esencja teatru politycznego, a może zwłaszcza publicznego – relacja z festiwalu w Santarcangelo

Wiersze

wiersze (Dominik Bielicki)

Україна

Ембієнт як прихисток (Іван Шелехов)

В Україні видається багато музики, яка спонукає до дії – воювати, триматися, захищати країну, бути активними.  Ембієнт натомість справляє терапевтичний, релаксовий вплив на людей

Нове плем'я (Дмитро Десятерик)

Українська документалістика – це кіно новонабутої спільності. Ми – давнє і водночас нове плем’я Європи, яке ще тільки вчиться говорити єдиним голосом, але цей голос вже неможливо заглушити чи проігнорувати